Ερευνώντας το Συνταγματικό δίκαιο ενός μεγάλου αριθμού (από το σύνολο 191) κρατών, διαπιστώνει κανείς ότι το κείμενο θεσμοθετεί επιχειρώντας να νομιμοποιήσει την αρχή του Κράτους. Του Κράτους και όχι των πολιτών. Νομικές διατυπώσεις διακηρύσσουν τη διαφύλαξη αξιών της Δημοκρατίας, της Ελευθερίας και εν πολλοίς των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε μια οργανωμένη κοινωνία. Ένα καφκικό πολυδαίδαλο σύστημα προθέσεων που το πλήθος των διακυρήξεων ματαιώνει την προσέγγιση του από τον απλό, τον μέσο άνθρωπο. Όμως δεν είναι μόνο το καφκικό παράλογο των εδαφίων ενός Συντάγματος. Είναι και ο τρόπος που τίθεται το ζήτημα της ελευθερίας του ανθρώπου σε ένα Σύνταγμα. Δεν είναι άλλος από την επιγραμματική αποδόμηση του ανθρώπου που αποτυπώνεται στα λόγια του Jean-Paul Sartre ότι ο κηπουρός μπορεί να αποφασίζει τι είναι καλό για το καρότο, αλλά δεν μπορεί να αποφασίζει τι είναι καλό για τον άλλον. Τα περισσότερα Συντάγματα, παραμερίζουν μια κατηγορία νόμων και δικαίου που είναι οντολογικά ταξινομημένη στον πολιτισμό. Τους άγραφους νόμους που καθορίζουν και θα καθορίζουν την ανθρώπινη συμπεριφορά. Είναι, κατά ένα μέρος τους, συστατικό της βιωματικής μας συμπεριφοράς, μέρος της καθημερινότητας μας. Παραφράζοντας τον Maurice Merleau-Ponty, η βιωματική καθημερινότητά μας δεν είναι απλά μέρος της κουλτούρας μας σαν πίστη, αλλά σαν κραυγή. Και επειδή η σκέψη του Γάλλου φιλοσόφου, εξακολουθεί και θα συνεχίσει να εξακολουθεί την ερμηνεία της σύγχρονης καθημερινότητας, επικαλούμαι τη γνωστή του θέση ότι “κάθε αντικείμενο είναι ο καθρέφτης των άλλων” προκειμένου να κοιτάξω τον θεμέλιο λίθο της Δημοκρατίας που είναι το Σύνταγμα. Το Σύνταγμα που αρχικά το συνάντησα ως μια ολιγοσέλιδη διακήρυξη η οποία στη συνέχεια μέσω τροπολογιών και εξειδικεύσεων, κατέληξε με τη μορφή ογκώδους τόμου να υπόσχεται την Ιδανική Πολιτεία. Στις σελίδες του πλέον, η αίσθηση του Δικαίου και των Δικαιωμάτων κατακρημνίζεται στο πλήθος των αναλυτικών άρθρων και τροπολογιών. Γίνεται προσβάσιμη και κατανοητή μόνο σε λίγους, εγκλωβίζοντας τους πολλούς. Θεωρώ ότι οι πολλοί, όλοι εμείς, δεν έχουμε απολέσει τις νοητικές μας ικανότητες. Μπροστά στο κείμενο ενός Συντάγματος όμως, έχουμε χάσει το μίτο της Αριάδνης που θα μας οδηγήσει στο ξέφωτο της σημασίας και του νοήματος του. Στην ενότητα αυτή των έργων μου, έχουν επιλεγεί τμήματα από Συντάγματα που αφορούν στην ελευθερία της έκφρασης. Η επιλογή αρχικά βασίστηκε στην προϋπόθεση της έννοιας της νόησης, αυτής καθεαυτής, ως θεσμοθετημένης. Η εικαστική προσέγγιση που επιχειρώ, μεταφέρει και εφαρμόζει το στοιχείο του κειμένου (του Λόγου) το οποίο καθίσταται κάθε φορά μη αναγνώσιμο, καταργώντας έτσι (με τεχνικές και τρόπους που αναφέρονται άμεσα στα ιστορικά κινήματα της Πρωτοπορίας) την ισχύ που διεκδικεί να έχει.
By conducting a research on the Constitutional law of many States (from a total of 191), one can realise that the text institutionalises in an attempt to legalise the authority of the State. The State’s not the citizens’. Legal formalities promulgate the protection of the values of Democracy, of Freedom and to a grate extent of Human Rights, in an organised society. A Kafkaesque interlocking system of intentions, in which, the plurality of the promulgations invalidates its approach by the ordinary, average person. Yet, it is not only the Kafkaesque absurdness of a Constitutional subparagraph, but in addition, the way the issue of human freedom is raised in a Constitution. Is none other than the epigrammatic deconstruction of man illustrated in the words of Jean-Paul Sartre, that the gardener can decide what is good for his carrots but he cannot decide what is good for others. Most Constitutions, put aside a category of law and justice that is ontologically classified in the civilisation. The unwritten laws that determine and will continue to determine human behaviour. A part of them, is the substance of our experiential behaviour, a part of our daily routine. To paraphrase Maurice Merleau-Ponty, our experiential everyday life is not simply part of our culture as a faith but as a scream. As the French Philosopher’s thinking continues, and will continue, to interpret contemporary life, I cite his well known point that each object is the mirror of others, in order to look at the cornerstone of Democracy, namely, the Constitution. Constitutions, which I initially found as brief declarations, ended up as a thick volume of amendments and specifications, promising the Ideal State. From that point, in their pages, the sense of Justice and Rights is being precipitated by the numerous analytical articles and amendments. It can be accessible and understandable by the few, locking out the rest. I consider that the rest, all of us, haven’t lost our mental abilities. Yet, in front of a Constitutional text, we have lost Ariadne’s thread which will guide us to the clearing of it’s importance and meaning. In this series of artworks, I have chosen parts of Constitutions relating to the freedom of expression. This choice was initially made on the presupposition of the meaning of cognition, itself, as constitutionalised. The artistic approach that I attempt, transposes and puts into force the element of text (of Speech) which becomes each time illegible, abolishing in this way (with the use of techniques and manners of direct reference to the historical art movements of the Avant Garde), the force that it claims to have.