Ο εικαστικός μου λόγος προσεγγίζει τα ανθρώπινα ζητήματα έμμεσα και πάντοτε μέσα από συλλογισμούς κρυμμένους πίσω από την εικόνα. Είτε γεωμετρική, είτε λανθάνουσα απεικονιστική, αποτελεί το μέσο ανάγνωσης της συνύπαρξης της καλλιτεχνικής σκέψης και πράξης που φέρει εντός της. Τον κώδικα και το σύστημα αποκωδικοποίησης του.
Η συγκεκριμένη σειρά έργων με τίτλο Φόντο με Ορχιδέα, αφορά σε αναστοχαστικές καταλήξεις με αφετηρία την ίδια την πράξη του σχεδίου και της ζωγραφικής με σύγχρονους όρους. Η ιδεολογικά επαναστατική διάσταση που φέρουν είναι έκδηλη αν αναλογιστεί κανείς την προβληματική και δυστοπική πραγματικότητα που περιβάλλει τον κόσμο μας τον οποίο έχουμε δημιουργήσει μέσω μίας εξελικτικής πορείας. Η εξελικτική αυτή πορεία έχει φτάσει να σηματοδοτεί τη χειρότερη εικόνα της ανθρώπινης δραστηριότητας με επιπτώσεις αφενός στον ίδιο τον άνθρωπο, με φαινόμενα πανδημίας και εξάρσεις βίας που συγκλονίζουν τη χρονιά του 2020, και αφετέρου στη φύση, με περιβαντολλογικές καταστροφές που έχουν ξεκινήσει δεκαετίες πριν και τώρα γίνονται ορατές οι συνέπειες της εκμετάλλευσής της.
 Η διαγραφή του σχεδίου που προκαλώ επεμβατικά μετά την ολοκληρωμένη σπουδή του, έχει αναφορές στην καλλιτεχνική συμπεριφορά του Robert Rauschenberg επάνω σε έργο του Willem de Kooning [Erased de Kooning Drawing, 1953, https://www.sfmoma.org/artwork/98.298/ ], και για εμένα νοηματοδοτεί μία ακυρωτική - αλλά όχι ολοκληρωτικά - χειρονομία εξάλειψης της πληροφορίας της εικόνας. Η φόρμα δημιουργείται από την εξωτερική δυναμική παρουσία του φόντου το οποίο αρνείται έναν διακοσμητικό ρόλο υπέρ ενός πρωταγωνιστικού. Πέρα από αυτόν τον καθοριστικό για τη φόρμα ρόλο του, εμφανίζει με τον τρόπο γραφής του ένα μαγνητικό πεδίο σε κίνηση. Αυτή η κίνηση λειτουργεί αντίστροφα αφού δημιουργείται από τη φόρμα της απεικόνισης που αυτό το ίδιο δημιούργησε αρχικά. Έτσι, το τελικό έργο απαιτεί τη συνύπαρξη των δύο βασικών στοιχείων [φόντου και φόρμας], σε ένα ενιαίο όλον και καθιστά εμφανή την αλληλεπίδραση των δυϊσμών όπως το κενό/γεμάτο, ενεργό/στατικό, λευκό/μαύρο, παραπέμποντας σε κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα. Επιπρόσθετα, η ελεύθερη και απελευθερωτική χειρονομία στο επάνω μέρος των έργων ισορροπεί μέσω της αντίθεσης στη δεσπόζουσα και απαιτητικά συγκροτημένη και λεπτομερή γραφή.

Η Ορχιδέα
“Οι ορχιδέες γενικά μιμούνται έντομα σε στάση ζευγαρώματος. Βγάζουν άρωμα που μοιάζει με τις φερορμόνες κάποιων εντόμων και παραπλανούν τα αρσενικά έντομα για ζευγάρωμα. Βασίζονται δηλαδή για τη διαιώνιση του είδους τους στη μίμηση και την παραπλάνηση. Στην αρχαιότητα ήταν λουλούδια που σχετίζονταν με τους Σάτυρους και τους Σειληνούς. Έτσι στις ορχιδέες αποδίδονταν και αφροδισιακές ιδιότητες. Ο Θεόφραστος ήταν ο πρώτος από τους αρχαίους συγγραφείς που αναφέρθηκε στις ορχιδέες. Ήταν αυτός που τους έδωσε την ονομασία όρχις επιστημονικά, ορμώμενος από τον μύθο του Όρχι και αντανακλώντας την ομοιότητα της διπλοκόνδυλης ρίζας τους με τα ανδρικά γεννητικά όργανα”. [http://www.arxeion-politismou.gr/2019/04/orchidea-Delfon.html]

Ο μύθος του Όρχι
“Στην ελληνική μυθολογία, ο Όρχις ήταν γιος μιας νύμφης και ενός σάτυρου. Κατά την διάρκεια των εορτών προς τιμή του Βάκχου, διέπραξε ιεροσυλία, επιχειρώντας να βιάσει μια ιέρεια. Η τιμωρία του ήταν να κατασπαραχθεί από άγρια θηρία και να μεταμορφωθεί σε ένα αδύνατο και σεμνό φυτό. Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι μπορούσαν να ελέγξουν το φύλο των αγέννητων παιδιών τους τρώγοντας κονδύλους ορχιδέας. Αν ο πατέρας έτρωγε μεγάλους νεαρούς κονδύλους το παιδί θα ήταν αρσενικό, αν η μητέρα έτρωγε μικρούς κονδύλους το παιδί θα γεννιόταν θηλυκό”. [ http://art-hellas.blogspot.com/2013/02/blog-post_6729.html ]


​-------------------------------------------------------------------------------
​

      My artistic discourse approaches, indirectly, human issues through reasoning hidden behind the image. Whether geometric or latent pictorial, it constitutes the means to read the coexistence of the thinking and making process that it encompasses within. The code and its decoding system. 
The specific series of artworks entitled Background with Orchid, relates to reflective endings having as their starting point the act itself of drawing and painting, placed in a contemporary context. The ideologically revolutionary aspect that they carry is evident if we reflect on the dysfunctional and dystopian reality that surrounds our world which we have created via an evolutionary course. This evolutionary course is now equal to the worst of human actions and their consequences can be recognises as the effects on the one hand, on man himself, with pandemic phenomenas and outbreaks of violence that are shocking the year 2020, and on nature, with environmental disasters that begun decades before and now the consequences of its exploitation are apparent, on the other. 
The deletion of the drawing that I provoke by intervention after the completion of its study, has its reference to the artistic behaviour of the artist Robert Rauschenberg on Willem de Kooning’s drawing [Erased de Kooning Drawing, 1953, https://www.sfmoma.org/artwork/98.298/ ], while for me it represents a conceptualised cancelling - but not entirely - gesture that erases the information in the image that I have created. The form is shaped because of the exterior, dynamic presence of the background which denies a decorative role for a prominent one. Apart from this crucial for the form role, its notation reveals a magnetic field of movement. This movement functions in a reverse way since it is created from the pictorial form that it, itself, created in the first place. Thus, the complete artwork demands the coexistence of the two basic elements [background and form], in a single whole and in this way the interaction of dualisms such as empty/full, active/static, white/black, is made apparent and refer to social and political issues. Moreover, the free and liberating gesture at the upper top of the drawing is balancing, through antithesis, with the dominant and demanding, structured and detailed line drawing.

Orchid
“Orchids in general mimic insects in mating posture. They give off a scent that resembles the pheromones of some insects and mislead male insects for mating. In other words, they are based on imitation and deception for the perpetuation of their species.
In ancient times it was a flower associated with Satyrs and Silesians. Thus, aphrodisiac properties were also attributed to orchids. Theophrastus was the first of the ancient writers to mention orchids. It was him who gave them the name Orchis [testicle scientifically], driven by the myth of the Orchid because of the similarity of their double-rooted root with the male genitals”.  [http://www.arxeion-politismou.gr/2019/04/orchidea-Delfon.html]

The myth of the Orchid
“In Greek mythology, Orchis was the son of a nymph and a satyr. During the festivities in honour of Bacchus, he performed a sacrilege, by attempting to rape a priestess. His punishment was to be devoured by wild beasts and transformed into a weak and modest plant.
The ancient Greeks believed that they could control the sex of their unborn children by eating orchid tubers. If the father ate large young tubers the child would be male, if the mother ate small tubers the child would be born female” [http://art-hellas.blogspot.com/2013/02/blog-post_6729.html ]