Λυκόφως / Λυκαυγές

​

Λυκόφως / Λυκαυγές


Σε αυτή τη σειρά των φωτογραφικών μου έργων, με ενδιαφέρει περισσότερο η δυνατότητα απόδοσης της έντασης της σκιάς παρά αυτή του φωτός, με όρους ζωγραφικής πλαστικότητας. Χρησιμοποιώ τη δραματικότητα που προκύπτει από τη μεταξύ τους σχέση, ακολουθώντας τα βήματα του Rembrandt - αν και εδώ δεν έχουμε δράση αλλά την ακινησία και την αδιαφορία των πραγμάτων - και του Caravaggio, για να αποδώσω την τραγικότητα των γεγονότων της σύγχρονης ζωής, τη βία, τον αφανισμό της ελευθερίας, της αξιοπρέπειας και του πολιτισμού που λανθασμένα πιστεύαμε πως κατέχουμε. Πέρα από ένα σχόλιο που αναδύεται από τη σκληρότητα της πραγματικότητας και την κατάρρευση στο σκοτάδι των όσων θεωρούσαμε δεδομένα, η εικόνα μου πραγματεύεται την ανίκητη υπερβατικότητα του ανθρώπινου πνεύματος και της φύσης. Υπογραμμίζει τη σύγχρονη κατάσταση και ταυτόχρονα της αντιστέκεται με την καταβύθιση στα γαλάζια ημιτόνια του λυκόφωτος ή του λυκαυγούς. 

Μέσα από μία αφαιρετική διαδικασία η πληροφορία εξαϋλώνεται καθώς παρασύρεται σε μία άβυσσο διατηρώντας μόνο τα ελάχιστα και απαραίτητα στοιχεία που χαρακτηρίζουν το θέμα και το χώρο. Σε κάποιες περιπτώσεις, θέμα και χώρος, κατακτούν την ανεικονικότητα αφήνοντας πίσω ό,τι τα προσδιόριζε και παραμερίζοντας την ταυτότητά τους μετακυλούν και μεταμορφώνονται σε κάτι διαφορετικό αιχμάλωτοι πλέον της φαντασίας.
Οι φόρμες που παραμένουν ως οπτικό ίχνος φορτίζονται με οντολογικό πρόσημο. Μαλακώνουν και ρέουν σε μία διαρκή κίνηση καθώς σπάνε την ίδια τους την ακινησία παρασύροντας και το δικό μας βλέμμα μέσα τους. Όπως γράφει ο Honore de Balzac στο βιβλίο  “Το Άγνωστο Αριστούργημα”: ‘Σε μένα, η λευκότητα αποκαλύπτεται κάτω απ’ την πυκνότητα της πιο αδιαπέραστης σκιάς!’ 



The BlueHour


In this series of my photographic artworks, I am more interested in the possibility of rendering the intensity of the shadow than that of light, in terms of painting plasticity. I focus on the drama that emerges from their relationship, having in mind Rembrandt - although here we have no action but the stillness and indifference of things - and Caravaggio, in order to portray the tragedy of modern life, violence, the annihilation of freedom, dignity and culture that we mistakenly believed we possessed. Beyond a comment that emerges from the harshness of reality and the collapse in the darkness of what we took for granted, my image deals with the invincible transcendence of the human spirit and nature. It stresses the contemporary situation and at the same time resists it by sinking into the blue semitones of the blue hours, the twilight.

Through an abstract process, the information vanishes as it is dragged into an abyss, retaining only the minimal and necessary elements that characterize the subject and the space around it. In some cases, subject and space, conquer the non figurative by leaving behind what defined them and by setting aside their identity, they are transformed into something different, captured by imagination. The forms that remain as a visual trace are loaded with an ontological essence. They soften and flow in a constant movement as they break their own stillness, dragging our gaze into them.
As Honore de Balzac writes in The Unknown Masterpiece: “To me, whiteness is revealed beneath the density of the most impenetrable shadow!”